Naar hoofdinhoud Naar footer

‘Het goede verhaal vertellen’

Gepubliceerd op: 10-10-2018

Voorzitter Inge Borghuis heet op de ledendag van de stichting Omaha System Support de meer dan 100 aanwezigen welkom. Zij geeft de ambities aan van de stichting: (wijk)verpleegkundigen, verzorgenden en zorgorganisaties helpen het ‘goede’ verhaal van de cliënt vast te leggen met Omaha System en hen helpen te reflecteren op de zorg die ze bieden en daarvan te leren, onder andere met Omaha-data. De stichting is ambitieus. ‘We willen een verdiepingsslag maken’ vertelt ze. ‘In januari komen we met een ontwikkelagenda, die we gaan voorleggen aan de leden. Vanuit de inhoud willen we een beweging maken. Met Omaha gaan we verder’.

Eigenaarschap

Hoe je dat goede verhaal met Omaha kunt vertellen, doen vervolgens adviseur Jerry Fortuin (Wijtz) en wijkverpleegkundigen Vanessa Schroer en Sonja Brummelaar (Sensire) uit de doeken. Fortuin begint met een raadsel: ‘Uit een recente analyse, kwam dat een bepaalde regio 100% scoorde op het aandachtsgebied ‘gezondheidszorgsupervisie’. Hoe kan dat?’ De aanwezigen tasten in het duister. Toch blijkt het antwoord simpel. ‘De afdeling Control had wijkverpleegkundigen hiertoe opdracht gegeven’, verklapt Fortuin. ‘Zo konden de uren onder zorgcoördinatie worden weggeboekt. Maar het goede verhaal vertellen begint met eigenaarschap, van verpleegkundigen wel te verstaan!’

Verpleegkundig proces

Vanessa Schroer en Sonja Brummelaar geven in een boeiend tweegesprek een inkijkje in hun praktijk. Zij benadrukken het belang van het verpleegkundig proces, iets wat in twintig jaar CIZ-tijd in het gedrang is gekomen. ‘Door het toewijzingsbeleid van het CIZ waren wijkverpleegkundigen gewend om vanuit dit CIZ-gedachtegoed te denken. De focus was toen op ‘Wat kunt u niet meer?’

Betekenis voor cliënt

Hun advies: breng eerst goed in kaart wat er met de cliënt aan de hand is en leg dat dan ‘consequent en consistent’ vast met het Omaha System. De kwaliteit en betrouwbaarheid van gegevens uit het Omaha System is afhankelijk van de kwaliteit en betrouwbaarheid van alle voorgaande stappen: het verpleegkundig proces, het klinisch redeneren, de adequaat verzamelde informatie en de vertaalslag naar het Omaha System. En als je dat goed doet, kun je laten zien dat het verpleegkundig vak ertoe doet en welke betekenis het heeft voor je cliënten.

Leven te leven

Zij illustreren dat aan de hand van het voorbeeld van een man met Parkinson die van een trapje is gevallen en zijn ribben heeft gekneusd. De huisarts meldt de man op ‘interventieniveau’ aan (hulp met wassen, aankleden en douchen). Tijdens een volgend gesprek doet de wijkverpleegkundige een uitgebreide anamnese. ‘Dan komt er veel meer op tafel dan gekneusde ribben, angst voor de toekomst met name, voor een lege agenda.’ En dus is de vraag: wat is echt belangrijk voor u? Dat is het uitgangspunt voor het behandelplan en daar is men mee aan de slag gegaan. De man is nu in staat om de activiteiten die hij belangrijk vindt uit te voeren samen met zijn vrouw. Zo start hij onder andere met een iPad-cursus en neemt hij deel aan een lotgenotengroep van Parkinson. Daardoor zijn zij beter in staat om om te gaan met de uitdagingen die de ziekte van de man met zich mee brengt.

Fortuin heeft tot slot nog een wijze raad voor wijkverpleegkundigen: beschrijf wat je doet, wees niet te bescheiden over je rol, Omaha helpt je inzichtelijk te maken wat het effect is van je werk, het is niet iets wat de afdeling Control van je vraagt. Het is een wezenlijk instrument in jouw verpleegkundig proces!

Deel deze pagina via: